Geschreven door Jessica Santiago Lopez op 2014-09-14 17:30:03
Album Reviews :: Opeth – Pale Communion
Band: Opeth – Pale Communion
Label: Roadrunner Records
Release: 25 augustus 2014
Review geschreven door Jordy Valke
Line-up:
- Mikael Åkerfeldt - zang, gitaar
- Frederik Åkesson - gitaar
- Martin Mendez - bas
- Martin Axenrot - drums
- Joakim Svalberg - keyboard
Het album:
Ooit begonnen als een harde melodische deathmetal band met progressieve invloeden is Opeth inmiddels uitgegroeid tot één van de toppers in de progressieve metal. Ik zeg metal, maar na in 2003 al een rustig uitstapje gemaakt te hebben met het (overigens schitterende) album ‘Damnation’, volgde in 2011 het compleet gruntloze ‘Heritage’. Een album dat op zijn zachtst gezegd wennen was voor de op metal-leest geschoeide fans van het eerste uur. Mikael Ákerfeldt en consorten lijken de metal echter voorgoed achter zich te hebben gelaten. De Zweedse formatie heeft nu wederom een album uitgebracht waarbij er geen spatje metal te bekennen is in de vorm van ‘Pale Communion’. Maar is dit erg?
Ik kan over dit album eigenlijk heel kort zijn. Dit is het beste “prog” album wat ik dit jaar gehoord heb en het beste album wat Opeth in jaren gemaakt heeft. Punt.Voor de mensen die nog niet meteen naar de (al dan niet digitale) platenwinkel gerend of gesurft zijn, zal ik dit even toelichten. Vanaf noot één is het raak. Opener “Eternal Rains Will Come” gaat meteen vol in de progressieve aanval, om vervolgens met een schitterend rustig tussenstuk over te gaan in een werkelijk uitzonderlijk mooi climax. Het algehele geluid van het album is anders dan we tot nu toe gewend zijn van de band, maar toch typisch Opeth. Al is het maar omdat Mikael over één van de meest herkenbare en beste zangstemmen beschikt in de hedendaagse progmuziek. Ook zonder de afwisseling tussen clean en grunt.
“Cusp of Eternity” doet denken aan het geluid wat de band op het album ‘Ghost Reveries’ had, min de grunts uiteraard. De Oosterse sfeer die dit nummer neerzet is een herkenbaar en oh zo lekker geluid. Meer dan ooit is de invloed van Steven Wilson te horen, die ook bij dit album weer achter de knoppen heeft gezeten voor het mixen. Hij verleent zelfs zijn stem bij sommige nummers voor samenzang. Het typische gitaargeluid van Mikael’s solo’s is weer als van ouds aanwezig en ook dit laat er geen twijfel over bestaan welke band je luistert.
Hoogtepunt van het album (hoewel er velen zijn) is het nummer “River”. De harmonieuze samenzang die hierin voor komt doet denken aan de Eagles, en dit bedoel ik in de meest positieve zin. Hoewel dit misschien geen typisch Opeth nummer is, misstaat het zeker niet. Bovendien ontpopt dit nummer zich tot een ware progsong pur sang, met een heerlijk orgel. Een orgel die bij meerdere nummers voorbij komt en deze van de perfecte jaren ’70 prog saus voorziet.
Conclusie:
Ik raad iedereen aan dit album een kans te geven. De mensen die het nieuwere (rustige) werk van Opeth en Steven Wilson waarderen moeten dit album gewoon in de collectie hebben. Dit is geen album om te luisteren, dit is een album om te ervaren. En zoals wel vaker, zullen er misschien meerdere luister- eh sorry, ervaarsessies nodig zijn, om de ware schoonheid te ontdekken. Voor de mensen die toch het hardere werk missen is er ook goed nieuws. Mikael heeft laatst in een interview laten weten dat ze voor nu inderdaad de deathmetal vaarwel hebben gezegd, maar dat als ze weer een hard album gaan maken, dit ook echt meteen een snoeihard puur deathmetal album wordt. En dat is iets waar een heleboel mensen vast naar uit zullen kijken. Bovendien komen de oude nummers met grunts (die ook echt uitstekend worden uitgevoerd door Mikael) live natuurlijk wel nog steeds voorbij.
Tracklist:
1. Eternal Rains Will Come
2. Cusp of Eternity
3. Moon Above, Sun Below
4. Elysian Woes
5. Goblin
6. River
7. Voice of Treason
8. Faith in Others
